W XIX wieku polskie społeczeństwo, podzielone zaborami, okazywało coraz większe zainteresowanie ojczystej przyrodzie, widząc w eksponowaniu jej walorów duże możliwości edukacyjne, w tym kształtowania postaw patriotycznych. Dogodne warunki do tych działań uzyskano w Galicji, gdzie Austria, po przegranej wojnie z Prusami, zmuszona została do udzielenia narodom mieszkającym w jej granicach różnych form autonomii. W Galicji powołano Sejm Krajowy, który decydował o lokalnych sprawach, od 1869 r. zaczęto wprowadzać język polski do szkół, urzędów i sądów, przywrócono też polskość uniwersytetów. Galicja stała się głównym ośrodkiem polskiego życia narodowego, tam też w drugiej połowie XIX stulecia zaczęła dojrzewać idea stworzenia organizacji promującej turystykę. Podobne powstały już wcześniej w Anglii, Austrii, Szwajcarii, Niemczech, Włoszech i Stanach Zjednoczonych.
3 sierpnia 1873 r. odbyło się w Zakopanem przyjęcie z okazji wizyty Józefa Szalaya ze Szczawnicy, urządzone przez Ludwika Eichborna. Podczas spotkania padła propozycja powołania stowarzyszenia turystycznego. Wśród inicjatorów był kapitan Feliks Pławicki, poseł do Sejmu Galicyjskiego, który wspólnie z Eugeniuszem Janotą opracował statut. Dokument ten określił nazwę powstałej organizacji jako Galicyjskie Towarzystwo Tatrzańskie. Został on wydany z datą 31 grudnia 1973 r. w Nowym Targu. Statut ten, zarejestrowany 19 marca 1874 r. przez Namiestnictwo we Lwowie, uznawany jest za formalny akt założenia Towarzystwa. Podpisali go Mieczysław Rey, Jadwiga z Zamoyskich Sapieżyna, Marcin Nałęcz Kęszycki, Ludwik Eichborn, Feliks Pławicki i Józef Szalay…
